نگاهی به لیست ۱۳ مورد از وحشی‌ترین خودروهای مسابقه‌ای شهری که تاکنون ساخته شده‌اند

نگاهی به لیست ۱۳ مورد از وحشی‌ترین خودروهای مسابقه‌ای شهری که تاکنون ساخته شده‌اند

تا به حال چندین خودروی دیوانه بر طبق قوانین مجوزهای مسابقات ساخته شده و برای رانندگی در جاده‌های عمومی به فروش رسیده‌اند. در برخی از موارد، دشوار است که باور کنیم، خودروسازان به اندازه‌ای دیوانه بوده‌اند، که اصلاً این خودروها را ساخته‌اند، اما ورزش‌های موتوری، همواره الهام‌بخش رفتارهای عجیب و غریب بوده است.  

 

شورولت کامارو ZL-1 ۱۹۶۹

یک حفره در فرآیند سفارشی سازی خودروهای شورولت، موجب شد تا تعداد انگشت‌شماری از خریداران، بدترینکاماروی ممکن را در سال ۱۹۶۹ سفارش دهند. این خودرو نیز مانند سایر کاماروها یک موتور بلاک بزرگ ۴۲۷ هشت سیلندر V شکل داشت، که تنها فرق آن با سایر موتورهای هشت سیلندر و V شکل، جنس تمام آلومینیومی و طراحی آن برای رانندگان مسابقات کانادایی- آمریکایی بود. کاماروهای سریعی در اواخر دهه ۶۰ موجود بودند، اما این خودرو کاملاً دیوانه بود.

فورد GT ۲۰۱۷

امروزه خودروهای ویژه دارای مجوز تقریباً مرده‌اند، اما فورد روح این خودروها را با GT جدید خود زنده کرده است. در ابتدا کاملاً واضح است که فورد، هنگام طراحی GT جدید، قصد ساخت یک خودروی ریسینگ عالی را داشته است: موتور این خودروی شهری سازگار با مسابقات دیتونا پروتوتایپ طراحی شده است. این خودروی جاده‌ای GT شاید مانند دیگر خودروهای این لیست، قوی و وحشی نباشد، اما از نظر فلسفی شبیه به آن‌هاست.

سوبارو ایمپرزا ۲۲B STI ۱۹۹۹

اگر شما از طرفداران خودروی جدید WRX STI هستید، این خودرو، خودرویی است که شما باید از آن تشکر کنید. برای ۲۲B، سوبارو از همان موتور ۲ لیتری استاندارد ایمپرزا STI استفاده کرد، اما ظرفیت آن را به ۲٫۲ لیتر و توان خروجی آن را به ۲۸۰ اسب بخار، افزایش داد. گلگیرهای بزرگ و اسپویلر عقب آن، قالب ظاهری همه STI های دیگر شد. فقط ۴۲۴ دستگاه از این خودرو ساخته شده و ظاهراً فقط دو دستگاه از آن در آمریکا موجود است.

داوِر ۹۶۲ لومان ۱۹۹۳

یکی از عجیب‌ترین پاورقی‌ها در تاریخ مسابقات لومان، داور ۹۶۲ است، که به لطف تفسیر من در آوردی آئین‌نامه، برنده این مسابقات در سال ۱۹۹۴ شد. داور، تعداد محدودی خودروی پورشه ۹۶۲s خریداری کرد، خودرویی که از خودروهای برتر در دوران خودروهای سگمنت C به شمار می‌رفت. وی بر روی این خودروها اصلاحاتی انجام داد و آن‌ها را برای رانندگی در شهر، مناسب کرد. این خودرو، یکی از خارق‌العاده‌ترین خودروهایی بود که به عنوان خودروهای شهری، فروخته‌شد. به همین دلیل است که پورشه خودروی ۹۶۲ را در رده خودروهای GT، در مسابقات لومان ۱۹۹۴، دسته‌بندی کرد.

پلیموت رودرانر سوپربرد ۱۹۷۰/ دوج چلنجر دیتونا ۱۹۶۹

ناسکار این روزها مسابقات بزرگی را برگزار می‌کند، اما خودروها دیگر مناسبتی با این مسابقات ندارند، چرا که شما می‌توانید آن‌ها را از نمایندگی‌ها خریداری کنید. گرچه تفسیری زیرکانه از آئین‌نامه، اجازه استفاده از خودروهای پلیموت رودرانر سوپربرد و دوج چلنجر دایوتا در جاده را در اواخر دهه ۱۹۶۰، داد. این خودروها، از خودروهای اصلی ناسکار محسوب می‌شدند و به قدری خوب بودند که استفاده از آن‌ها در شهر در سال ۱۹۷۱، به طور قطعی، ممنوع شد. اما پیش از آن تعداد انگشت‌شماری خودروی خوب جاده‌ای ساخته شد. این خودروها، از برجسته‌ترین خودروهای عضلانی دوران خود بودند.

لانچیا استراتوس ۱۹۷۳

لانچیا در اواسط دهه ۱۹۷۰ قصد تسلط بر مسابقات رالی را داشت، بنابراین، استراتوس، اولین خودروی ویژه مجوزدار با هدف رالی را ساخت. یک موتور ۶ سیلندر V شکل که مربوط به خودروی فراری دینو ۲۴۶ بود، در وسط این خودرو، کارگذاشته شده بود و بدنه آن نیز کوچک‌ترین اندازه ممکن را داشت. جیب‌های بزرگ روی درب‌های آن، به منظور قراردادن کلاه ایمنی درآن، طراحی شده بود و بیش‌تر قطعات آن نیز از فیات‌های کوچک برداشته‌شده بود.

تویوتا GT-One ۱۹۹۸

در اواسط دهه ۱۹۹۰، به لطف تفسیر آزادانه الزامات مجوز خودروها، چندین خودروی مسابقه‌ای خوب در کلاس FIA GT1، تولید شدند، که برخی از آن‌ها خودروهای وحشی شهری نیز بودند. تویوتا GT-One به طور ویژه‌ای دیوانه بود، چرا که برخلاف پورشه ۹۱۱GT1 و مرسدس CLK-GTR، GT-One خودرویی جاده‌ای بود و اصلاً شبیه دیگر خودروهای تولیدی تویوتا نبود. این خودرو، خودرویی مسابقه‌ای با قدرت فراوان بود، اما به هرحال یک خودروی شهری محسوب می‌شد.

فورد RS200 ۱۹۸۴

فورد نیز پس از لانچیا استراتوس، همان ایده‌های کلی را داشت – ساخت یک خودروی رالی خوب، کوچک و موتوروسط- و این ایده را برای دهه ۱۹۸۰ بروز کرد. نتیجه آن خودروی محصورکننده RS200 بود. فورد یک سیستم تأمین و انتقال توان واقعاً وحشی را برای این خودرو مهندسی کرده بود. این سیستم شامل یک موتور ۴ سیلندر کوسورت توربوشارژشده بود، که در وسط این خودرو قرار می‌گرفت و نیروی خود را به گیربکس خودرو که در جلوی آن تعبیه شده بود، منتقل می‌کرد. یک دیفرانسیل مرکزی نیروی خودرو را به هر چهار چرخ منتقل می‌کرد، بنابراین، طرح RS200، اساساً مانند طرح حرکت به سمت عقب نیسان GT-R بود.

بی ام و M3 GTR

یکی از مشخصه‌های قابل تعریف نسل E46 از خودروی M3، موتور شش سیلندر خطی یکنواخت آن بود، اما هنگامی کهبی ام و به سمت خودروهای ریسینگ رفت، تصمیم گرفت تا تغییراتی اندک بر روی موتور خودروهایش ایجاد کند. برطبق یک سری قوانین نامناسب، M3 GTR با یک موتور ۸ سیلندر V شکل ساخته شد، اما با اعتراض فراوان سایر تیم‌ها، بی ام و مجبور به ساخت یک خودروی جاده‌ای با موتور ۸ سیلندر V شکل شد. بی ام و فقط تعداد انگشت‌شماری از این خودرو را تولید کرد، که هیچکدام از آن‌ها قبل از انصراف M3 GTR از مسابقات، فروخته نشد.

نیسان R390 GT1 ۱۹۹۸

همان الزامات مجوزی که موجب ساخته شدن GT-One، ۹۱۱ GT1 و CLK-GTR شد، نیسان R390 GT1دوست‌داشتنی را به وجود آورد. فقط دو دستگاه از این خودروی جاده‌ای ساخته شد. خودرویی که یک موتور ۸ سیلندر V شکل داشت، که در وسط خودرو تعبیه شده بود و نیرویی معادل ۵۵۰ اسب بخار تولید می‌کرد. نسخه شهری و مسابقه‌ای این خودرو توسط تیم تام والکینشاو مهندسی شد، تیمی که خودروهای جاده‌ای عالی جگوار XJR-9 و XJR-15را ساخته‌اند. طراحی این خودرو نیز توسط ایان کالوم صورت پذیرفت. نیسان یکی از این خودروها را نگه داشت، اما طبق گفته‌ها، خودروی دیگر توسط یک کلکسیونر خریداری شد. باید بسیار خوش‌شانس باشید تا یکی از آن‌ها را در خیابان ببینید.

میتسوبیشی پاجرو اوولوشن ۱۹۹۷

با گفتن “میتسوبیشی اوولوشن” بلافاصله تصویری از تامی مکینن در حال پرتاب خودروی رالی لنسر Evo به اطراف، به ذهن متبادر می‌شود. اگرچه آن خودرو، تنها خودروی میتسوبیشی با نشان “اوولوشن” نبود. میتسوبیشی ۲۵۰۰ پاجرواوولوشن نیز یک تراک مجوز دار و مسابقه‌ای در کلاس T2 بود، که با عنوان خودروهای استوک در مسابقات رالی داکار شرکت می‌کرد. سیستم تعلیق تقویت‌شده، موتور ۶ سیلندر V شکل ۲۷۶ اسب بخاری و بهبود سایر مشخصه‌های آفرود، به میتسوبیشی کمک کرد تا به طور کامل برنده داکار در سال ۱۹۹۸ شود.

بیوک لوسیبر گرند نشنال ۱۹۸۶

شما ممکن است شناختی درباره این خودروی واقعاً عجیب و غریب نداشته باشید. بیوک اندکی بیش‌تر از ۱۰۰ لوسیبرگرند نشنال در سال ۱۹۸۶ تولید کرد تا مجوز ورود یک خودرو با آیرودینامیک بهتر را برای شرکت مسابقات ناسکار دریافت کند. استفاده از شیشه‌های کوچک‌تر در عقب این خودرو، موجب بهبود آیرودینامیک آن در طول مسابقات می‌شد. متأسفانه، در این کوپه دیفرانسیل جلو، از موتور ۶ سیلندر، V شکل و توربوشارژشده رگال گرند نشنال، استفاده نشده بود.

رنو R5 توربو ۱۹۸۰

رنو، در اواخر دهه ۱۹۷۰، تصمیم به طراحی و ساخت یک خودرو، در پاسخ به خودروی موتور وسط لانچیا استراتوس، گرفت. اما به جای ساخت یک خودروی جدید، اساساً فقط خودروی هاچبک (و قدیمی) مدل ۵ خود را بازطراحی کرد. نتیجه، خودروی R5 توربو بود، که فقط موتور مدل ۵ را از جلوی خودرو به وسط آن منتقل کرده بود. رنو R5 توربوی دیفرانسیل عقب، به دلیل وجود رقیب دو دیفرانسیل و نوظهور خود، آئودی کواترو، نتوانست به موفقیتی در مسابقات رالی دست پیداکند، اما به یکی از وحشی‌ترین هاچ‌بک‌های جاده‌ای، ساخته شده تاکنون، تبدیل شد.

برگرفته شده از سایت ۱۶۱۶مجله خودرو